طلوع هنر هفتم در ایران: داستان شگفت‌انگیز اولین سالن سینما و نقش کدالی در حفظ میراث فرهنگی
سلام بر شما، دوستداران تاریخ پرشکوه ایران و علاقه‌مندان به دنیای جذاب معماری و طراحی داخلی! به فضای مجازی کدالی خوش آمدید، جایی که داستان‌های کهن با نوآوری‌های امروزی در هم می‌آمیزند. ما در کدالی، با افتخار، خود را پیشگام در خلق فضاهایی می‌دانیم که نه تنها کاربردی و زیبا هستند، بلکه روح فرهنگ و هویت ایرانی را در خود جاری می‌سازند. تیم متخصص ما، متشکل از معماران خلاق، طراحان داخلی زبده و مهندسین مجرب، با درک عمیق از نیازهای روز و احترام به میراث غنی کشورمان، پروژه‌هایی ماندگار را در حوزه‌های طراحی دکوراسیون اداری، طراحی داخلی تجاری، طراحی رستوران و کافه، و طراحی ویلا و فضای مسکونی به سرانجام می‌رساند.
پیش از آن که به اعماق تاریخ سینمای ایران سفر کنیم، بد نیست نگاهی بیندازیم به نمونه‌هایی از پروژه‌های کدالی که نشان‌دهنده تعهد ما به تلفیق میراث فرهنگی با طراحی معاصر است:
• بازآفرینی یک چایخانه سنتی با رویکرد مدرن: در قلب بازار تاریخی تهران، کدالی با احیای یک بنای قدیمی، فضایی خلق کرد که عطر دل‌انگیز چای ایرانی را با خطوط ناب طراحی امروزی در هم آمیخت. استفاده هوشمندانه از مصالح بومی مانند آجر و چوب، همراه با نورپردازی خلاقانه، تجربه‌ای نوستالژیک و کاملاً امروزی را برای مراجعین رقم زد. این پروژه نمونه‌ای بارز از حفظ هویت مکانی در طراحی تجاری است.
• طراحی دکوراسیون اداری یک موسسه فرهنگی: برای یک ناشر پیشرو، کدالی فضای اداری طراحی کرد که انعکاس‌دهنده غنای ادبیات فارسی بود. قفسه‌های کتاب به عنصری مجسمه‌وار تبدیل شدند، رنگ‌های الهام‌گرفته از مینیاتورهای ایرانی فضایی الهام‌بخش ایجاد کردند و فضاهای استراحت با الهام از حیاط‌های مرکزی سنتی، محل تبادل ایده‌های خلاقانه شد. اینجا، تاریخ هنر ایران به بخشی جدایی‌ناپذیر از فضای کار تبدیل گشت.
• تبدیل یک خانه قدیمی به بوتیک هتل: در یکی از شهرهای تاریخی ایران، کدالی با ظرافت تمام، یک عمارت قاجاری را به یک بوتیک هتل لوکس بدل کرد. احترام به ساختار اصلی بنا، بازسازی هنرمندانه ارسی‌ها و گچ‌بری‌ها، و تلفیق آن با امکانات رفاهی مدرن، تجربه اقامتی بی‌نظیری را برای مهمانان بین‌المللی و داخلی فراهم آورد. این پروژه گواهی است بر توانایی کدالی در احیای بناهای تاریخی با کاربری نوین.
این تجربیات، تنها بخش کوچکی از توانمندی کدالی در گره زدن گذشته پرافتخار ایران به نیازهای زنده امروز است. و حالا، برویم به سراغ یکی از جذاب‌ترین نقاط عطف فرهنگی ایران: تولد سینما.
تصور کنید: تهران، سال‌های پایانی حکومت قاجار. جامعه‌ای در آستانه تحولات بزرگ. در چنین فضایی، اختراع شگفت‌انگیزی به نام “سینماتوگراف” توسط برادران لومیر در فرانسه، جهان را تکان داده بود. اما این فناوری اعجاب‌انگیز چگونه و چه زمانی به ایران راه یافت؟
برخلاف تصور رایج، اولین بار فیلم نه در یک سالن اختصاصی، بلکه در مکانی کاملاً متفاوت به نمایش درآمد: حیاط کاخ مظفری (کاخ گلستان کنونی). بنا بر اسناد معتبر تاریخی (از جمله خاطرات اعتمادالسلطنه، وزیر انطباعات ناصرالدین شاه) و تحقیقات مورخین سینما مانند جمشید ارجمند و حمید نفیسی، این افتخار به میرزا ابراهیم خان عکاس باشی تعلق دارد. او که به عنوان عکاس رسمی دربار ناصرالدین شاه فعالیت می‌کرد، در سفری به اروپا (احتمالاً به قصد شرکت در نمایشگاه‌های بین‌المللی) با دستگاه سینماتوگراف آشنا شد و یک دستگاه را خریداری نمود.
در بازگشت به ایران، میرزا ابراهیم خان دستگاه را در مرداد ماه ۱۲۷۹ هجری خورشیدی (اوت ۱۹۰۰ میلادی) در حیاط کاخ مظفری، مقابل چشمان حیرت‌زده مظفرالدین شاه قاجار، درباریان و زنان حرمسرا به کار انداخت. فیلم‌های کوتاه آن زمان – صحنه‌هایی از خیابان‌های پاریس، قطار در حال حرکت، کارگران در حال خروج از کارخانه – دنیایی کاملاً جدید را به تماشاگران نشان داد. واکنش‌ها ترکیبی از ترس (از قطاری که گویا می‌خواست از پرده بیرون بزند!) و شگفتی بی‌حد بود. این رویداد، نقطه‌ی شگرف تاریخ سینمای ایران است.
جالب اینجاست که خود مظفرالدین شاه در سفر معروف خود به فرنگ (۱۲۷۹-۱۲۸۰ خورشیدی)، شیفته این اختراع جدید شد و دستور داد تا ایوان رابینویچ، عکاس همراه کاروان شاه، یک دستگاه فیلمبرداری بخرد. به این ترتیب، اولین فیلم‌های ایرانی در واقع مستندهایی کوتاه از سفر شاه به اروپا، مراسم گل‌ریزان در استقبال از او در بلژیک، و بازگشتش به بندر انزلی (پیرامون اردیبهشت ۱۲۸۰ خورشیدی/آوریل ۱۹۰۱ میلادی) توسط رابینویچ ثبت شد. این تصاویر متحرک، گرچه امروز در دسترس نیستند (یا احتمالاً از بین رفته‌اند)، اما در زمره نخستین گام‌های سینمای مستند ایران قرار می‌گیرند.
اما نمایش فیلم در حیاط کاخ، هرچند تاریخی، یک نمایش عمومی و تجاری نبود. سینما برای تبدیل شدن به یک پدیده عمومی و جذب مردم عادی، نیاز به مکانی اختصاصی داشت.
پس از بازگشت مظفرالدین شاه و نمایش فیلم‌های سفرش در ایران (احتمالاً در همان فضاهای غیررسمی یا خصوصی)، گام بعدی برپایی یک سالن عمومی بود. منابع تاریخی در مورد هویت دقیق بنیانگذار اولین سینمای عمومی و تاریخ دقیق افتتاح کمی اختلاف نظر دارند، اما دو نام بیشتر شناخته شده‌اند:
روسی خان: فردی با تابعیت نامشخص (احتمالاً روس یا قفقازی). برخی منابع مانند کتاب “تاریخ سینمای ایران” نوشته مسعود مهرابی، اشاره‌ای به فعالیت‌های نمایش فیلم او در حدود سال‌های ۱۲۸۳-۱۲۸۴ خورشیدی (۱۹۰۴-۱۹۰۵ میلادی) در تهران می‌کنند، اما مستندات محکم در مورد سالن اختصاصی توسط او کمیاب است.
اردشیر خان ارمنی (باتپاتریان): شواهد قوی‌تر و معتبرتر (از جمله اسناد شهرداری تهران و روزنامه‌های آن دوره مانند “حبل المتین”)، اردشیر خان ارمنی، سرمایه‌دار و تاجری ایرانی-ارمنی را به عنوان موسس اولین سالن سینمای عمومی و دائمی ایران معرفی می‌کنند.
بر اساس این اسناد، اردشیر خان در سال ۱۲۸۳ هجری خورشیدی (۱۹۰۴ میلادی)، سالنی را در خیابان لاله‌زار نو (یکی از نخستین مراکز تجاری-تفریحی مدرن تهران) افتتاح کرد. نام این سالن، “گراند سینما” بود. این مکان، نه یک حیاط کاخ یا اتاقی موقت، بلکه اولین سالن اختصاصی، عمومی و تجاری سینما در ایران به شمار می‌رفت که به طور منظم به نمایش فیلم می‌پرداخت.
• مکان: خیابان لاله‌زار، کانون تحولات فرهنگی و اجتماعی آن دوران.
• ساختمان: احتمالاً ساختمانی نسبتاً ساده، اما با کاربری مشخص. صندلی‌ها، پرده نمایش، اتاقک پروژکتور (که به آن “دستگاه سینماتوگراف” می‌گفتند) و فضایی برای تماشاگران داشت.
• تماشاگران: ابتدا بیشتر قشرهای مرفه و روشنفکر جامعه، چرا که بهای بلیط برای عموم مردم سنگین بود. مردان و زنان در بخش‌های جداگانه می‌نشستند (انعکاسی از هنجارهای اجتماعی آن زمان).
• فیلم‌ها: عمدتاً فیلم‌های کوتاه صامت وارداتی از اروپا (فرانسه، روسیه) و بعدها آمریکا. موضوعات: مستندهای کوتاه، فیلم‌های کمدی (مثل فیلم‌های ماکس لیندر)، فیلم‌های پلیسی و ماجراجویانه. زبان اصلی فیلم‌ها بود و یک “بیانچی” یا “مفسر فیلم” (معمولاً خود اردشیر خان یا فردی دیگر) با صدای بلند و لحنی نمایشی، داستان، دیالوگ‌ها و اتفاقات را برای تماشاگران شرح می‌داد. این بیانچی‌ها گاهی با شوخی و تعریف‌های خود بر جذابیت نمایش می‌افزودند و تبدیل به بخشی از تجربه سینمایی آن زمان شدند.
• موزیک: یک نوازنده (ویولن یا پیانو) موسیقی زنده برای همراهی با فیلم‌های صامت اجرا می‌کرد.
افتتاح موفقیت‌آمیز گراند سینما توسط اردشیرخان، جرقه‌ای بود برای رشد سریع این صنعت نوپا. لاله‌زار به سرعت تبدیل به قطب سینمای ایران شد.
• (H4) سینما ایران (۱۳۰۵ خورشیدی/۱۹۲۶ میلادی): خود اردشیرخان، چند سال بعد، “سینما ایران” را در لاله‌زار افتتاح کرد که به مراتب مجلل‌تر و بزرگ‌تر از گراند سینما بود و به اولین کاخ سینمای ایران شهرت یافت. معماری زیبا، گنجایش بالاتر و امکانات بهتر، آن را به محبوب‌ترین سینمای زمان خود تبدیل کرد.
• (H4) سینما سپه (۱۳۰۶ خورشیدی/۱۹۲۷ میلادی): توسط آوانس اوگانیانس (بنیانگذار اولین مدرسه سینمایی ایران) در لاله‌زار تاسیس شد.
• (H4) سینما پالاس، سینما دیانا، سینما مایاک و…: دهه‌های ۱۳۰۰ و ۱۳۱۰ خورشیدی شاهد تاسیس ده‌ها سینما در لاله‌زار و اطراف آن بود. هر کدام سعی در جذب مخاطب با امکانات بهتر، فیلم‌های جدیدتر و گاهی برنامه‌های جنبی داشتند.
• عصر صامت (تا اوایل دهه ۱۳۱۰): همچنان فیلم‌های صامت با نوازنده زنده و بیانچی نمایش داده می‌شد.
• انقلاب صدا (۱۳۰۹ خورشیدی/۱۹۳۰ میلادی): با ورود فیلم‌های ناطق (تاکی) به جهان، این تکنولوژی به سرعت به ایران رسید. اولین نمایش فیلم ناطق در ایران در سینما مایاک لاله‌زار در دی ماه ۱۳۰۹ (ژانویه ۱۹۳۱) با فیلم “در آغوش مصنوعی” انجام شد. این رویداد تحول عظیمی بود و به تدریج نیاز به بیانچی را از بین برد، هرچند نوازندگان زنده برای مدتی همچنان به کار خود ادامه دادند. فیلم‌های موزیکال هالیوودی به شدت محبوب شدند.
• جاذبه عمومی: به تدریج با افزایش سینماها و کاهش نسبی قیمت بلیط، تماشای فیلم برای طبقات بیشتری از مردم (هرچند عمدتاً شهری) امکان‌پذیر شد.
• فضای اجتماعی: سینماها نه تنها محل تماشای فیلم، بلکه به مکان‌های مهم اجتماعی تبدیل شدند. مردم برای دیدن و دیده شدن به لاله‌زار می‌آمدند. کافه‌ها و رستوران‌های اطراف رونق گرفتند.
• چالش‌ها: مخالفت‌های برخی از مذهبیون سنتی با نمایش تصاویر متحرک (به ویژه از زنان) و اختلاط مردان و زنان (که بعدها با ایجاد سانسوریا یا سینماهای زنانه موقتاً حل شد) وجود داشت. همچنین سانسور دولتی بر محتوای فیلم‌ها اعمال می‌شد.
موج سینما به تدریج از پایتخت فراتر رفت. اولین سالن‌های سینما در شهرهای بزرگ دیگر ایران تاسیس شدند:
شهر نام سالن (اولین یا از اولین‌ها) سال تاسیس (تقریبی) توضیحات مختصر
تبریز سینما سولی (سولی) حوالی ۱۲۹۵ خورشیدی (۱۹۱۶ م) قدیمی‌ترین سالن شناخته شده خارج از تهران. توسط ارامنه تاسیس شد.
رشت سینما ایران (رشت) حوالی ۱۳۰۵ خورشیدی (۱۹۲۶ م) از پیشگامان در شمال کشور.
اصفهان سینما سپه (اصفهان) حوالی ۱۳۰۷ خورشیدی (۱۹۲۸ م) در خیابان چهارباغ عباسی.
مشهد سینما تابان حوالی ۱۳۱۵ خورشیدی (۱۹۳۶ م) از اولین‌ها در شرق کشور.
شیراز سینما ایران (شیراز) حوالی ۱۳۱۶ خورشیدی (۱۹۳۷ م) در خیابان زند.
اهواز سینما متروپل حوالی ۱۳۲۰ خورشیدی (۱۹۴۱ م) از اولین‌ها در جنوب.
گسترش سینما در شهرستان‌ها کندتر و با چالش‌های بیشتری همراه بود: محدودیت‌های فرهنگی قوی‌تر در برخی مناطق، جمعیت کمتر، مشکلات توزیع فیلم و نگهداری دستگاه‌های سینماتوگراف. با این حال، این سالن‌ها نقشی حیاتی در اشاعه فرهنگ تصویری و معرفی دنیاهای جدید به مردم شهرهای مختلف ایران داشتند.
اولین سالن‌های سینما، صرفاً مکان‌هایی برای نمایش فیلم نبودند. آن‌ها بنیان‌گذاران یک صنعت، مروجان یک هنر و شاهدان تحولات اجتماعی ایران معاصر بودند.
• پیشگامی در سرگرمی مدرن: سینما اولین شکل سرگرمی مدرن جمعی در ایران بود که رقیبی برای قهوه‌خانه‌ها و نمایش‌های سنتی به شمار می‌رفت.
• پنجره‌ای به جهان: مردم ایران برای اولین بار از طریق تصاویر متحرک، با سبک زندگی، شهرها، فناوری‌ها و فرهنگ‌های کشورهای دیگر آشنا شدند. این آشنایی، تاثیری شگرف بر ذهنیت جامعه داشت.
• زمینه‌ساز صنعت سینمای ملی: وجود زیرساخت نمایش (سالن‌ها) و استقبال مردم، انگیزه‌ای شد برای سرمایه‌گذاران و هنرمندان تا به فکر تولید فیلم ایرانی بیفتند. تولد سینمای داستانی ایران با فیلم “آبی و رابی” (۱۳۰۹) توسط آوانس اوگانیانس، بدون وجود این سالن‌ها ممکن نبود.
• تاثیر بر معماری و شهرسازی: سینماها نیاز به طراحی خاصی داشتند. ساختمان‌هایی با سالن‌های بزرگ، ورودی‌های چشمگیر و دکوراسیون داخلی ویژه. معماری سینماهای اولیه (به ویژه کاخ‌سینماهایی مانند سینما ایران قدیم) خود بخشی از تاریخ معماری معاصر ایران شد. خیابان لاله‌زار به دلیل تجمع سینماها و تئاترها، شکل و کارکردی کاملاً جدید یافت.
سینماهای قدیمی، به ویژه پیشگامانی مانند گراند سینما و سینما ایران قدیم (که متاسفانه هیچ‌کدام به صورت فیزیکی برجا نمانده‌اند)، تنها ساختمان نیستند. آن‌ها:
• گنجینه‌های حافظه جمعی هستند که داستان اولین شگفتی‌ها، اولین خنده‌ها و اولین اشک‌های تماشاگران ایرانی را در خود دارند.
• نشان‌دهنده پیشگامی فرهنگی و پذیرش فناوری‌های نوین در جامعه ایران هستند.
• بخشی جدایی‌ناپذیر از هویت شهری تهران و شهرهای دیگر به شمار می‌روند.
اینجاست که تخصص کدالی در طراحی داخلی و معماری معنای عمیق‌تری می‌یابد. ما معتقدیم فضاهای تاریخی را نباید به موزه‌هایی منجمد تبدیل کرد، بلکه می‌توان با احترام به اصالت و ریزفضاهای ارزشمند آن‌ها، حیاتی جدید در کالبدشان دمید. رویکرد کدالی در مواجهه با چنین فضاهایی شامل موارد زیر است:
مطالعات تاریخی عمیق: شناخت دقیق دوره ساخت، سبک معماری، کاربری‌های گذشته و رویدادهای مهمی که در آن فضا رخ داده است. این شناخت، پایه هر تصمیم طراحی است.
حفظ عناصر اصیل: شناسایی و حفظ بخش‌هایی که بیانگر هویت اصلی بنا هستند (نظیر نماهای قدیمی، تزئینات، کف‌پوش‌های خاص، پله‌های تاریخی، ارسی‌ها). این عناصر، روح مکان را زنده نگه می‌دارند.
تلفیق هوشمندانه نو و کهن: استفاده از مصالح و فناوری‌های روز به گونه‌ای که نه تنها به اصالت لطمه نزند، بلکه آن را برجسته کند. نورپردازی مدرن می‌تواند گچ‌بری‌های قدیمی را شکوهمندتر نشان دهد. مبلمان معاصر می‌تواند در کنار دیوارهای آجری اصیل، گفت‌وگویی جذاب ایجاد کند.
تعریف کاربری سازگار: یافتن کاربری جدیدی که با روحیه و ظرفیت‌های فضا همخوان باشد. تبدیل یک خانه قدیمی به رستورانی با غذاهای اصیل ایرانی، تغییر کاربری یک کاروانسرا به هتل بوتیک، یا تبدیل یک انبار صنعتی قدیمی به گالری هنری یا فضای اداری خلاق (Loft) نمونه‌هایی از این رویکرد است. کاربری جدید باید بتواند داستان کهن فضا را ادامه دهد یا روایتی نو از آن ارائه کند.
خلق تجربه‌ای حسی: طراحی به گونه‌ای که مراجعین تنها فضا را نبینند، بلکه تاریخ آن را حس کنند. استفاده از پالت رنگی الهام‌گرفته از دوره تاریخی، پخش موسیقی متناسب یا حتی استفاده از رایحه‌هایی که تداعی‌گر گذشته باشند (البته با ظرافت بسیار).
تصور کنید اگر بنایی با پیشینه سینمایی گرانقدری همچون اولین سینماها در اختیار کدالی قرار می‌گرفت. ما چگونه می‌توانستیم این میراث را احیا کنیم؟ شاید تبدیل آن به یک موزه تعاملی سینمای ایران، همراه با فضایی برای نمایش فیلم‌های کلاسیک در اتاقکی با دکور قدیمی؛ یا شاید یک کافه-گالری هنری با دیوارهایی مزین به پوسترهای سینمایی نایاب و ابزارهای قدیمی فیلمبرداری؛ یا حتی یک فضای اداری خلاق برای استودیوی فیلم‌سازی که در آن تاریخ هر روز الهام‌بخش خلق آینده باشد. کلید موفقیت، در احترام بی‌قید و شرط به اصالت، همراه با خلاقیت در کاربری و طراحی معاصر است.
بر اساس شواهد تاریخی، اولین فیلم‌های نمایش داده شده در ایران توسط میرزا ابراهیم خان عکاس‌باشی در کاخ، فیلم‌های کوتاه صامت ساخت برادران لومیر بودند که صحنه‌هایی از زندگی روزمره در پاریس (مثل ورود قطار به ایستگاه، خروج کارگران از کارخانه، آبیاری باغبان) را نشان می‌دادند.
متاسفانه خیر. بنای فیزیکی گراند سینما و همچنین کاخ سینمای معروف “سینما ایران” قدیم (که توسط اردشیرخان تاسیس شد) در گذر زمان و توسعه شهری تهران از بین رفته‌اند. هیچ بنای قابل شناسایی از اولین سالن‌های سینما در لاله‌زار باقی نمانده است. یاد و خاطره آن‌ها تنها در اسناد تاریخی و عکس‌های قدیمی زنده است.
در دوران فیلم‌های صامت، از آنجا که فیلم‌ها دیالوگ نوشتاری (اینترتایتل) به زبان فارسی نداشتند و بسیاری از تماشاگران سواد خواندن نداشتند یا زبان خارجی بلد نبودند، فردی به نام “بیانچی” یا “مفسر” کنار پرده می‌ایستاد و با صدایی رسا و لحنی نمایشی، داستان فیلم، دیالوگ‌ها و اتفاقات روی پرده را به زبان فارسی برای تماشاگران شرح می‌داد. گاهی این تفسیرها با شوخی و مطایبه همراه بود و خود بخشی از جذابیت نمایش محسوب می‌شد.
اولین فیلم ناطق (تاکی) ایرانی، فیلم “دختر لر” به کارگردانی عبدالحسین سپنتا و تهیه‌کنندگی اردشیر ایرانی در سال ۱۳۱۲ هجری خورشیدی (۱۹۳۳ میلادی) بود. این فیلم نقطه عطفی در تاریخ سینمای ایران محسوب می‌شود.
تعیین دقیق قدیمی‌ترین سالن فعال پیچیده است، چرا که بسیاری از سینماهای قدیمی تعطیل یا تخریب شده‌اند. با این حال، سینما سپه در اصفهان (تاسیس حدود ۱۳۰۷ خورشیدی) و سینما ایران در رشت (تاسیس حدود ۱۳۰۵ خورشیدی) از جمله قدیمی‌ترین سالن‌هایی هستند که برای دهه‌ها فعال بودند و برخی ساختمان‌های آن‌ها (یا بازسازی‌هایشان) هنوز پا برجاست، گرچه ممکن است کاربری سینمایی خود را از دست داده باشند یا تغییر داده باشند. سینما دیاموند (موزه سینمای فعلی در تهران) نیز بنایی قدیمی دارد که پیشینه نمایش فیلم در آن به دهه ۱۳۱۰ بازمی‌گردد.
داستان اولین سالن سینمای ایران، داستانی است از کنجکاوی (میرزا ابراهیم خان)، جسارت (اردشیرخان) و استقبال جامعه از نوآوری. از آن نمایش‌های لرزان در حیاط کاخ تا کاخ‌سینماهای پرزرق و برق لاله‌زار، سینما مسیر پرفرازونشیبی را در ایران پیموده است. اولین سالن‌ها، تنها سنگ بنای یک صنعت نبودند، آن‌ها پنجره‌های فرهنگی بودند که نسیمی تازه را به جامعه ایران وارد کردند و خاطرات جمعی را در دل خود ثبت نمودند.
کدالی، با آگاهی عمیق از اهمیت چنین میراثی، همواره تلاش می‌کند تا در پروژه‌های خود، چه در طراحی فضای اداری یک موسسه فرهنگی، چه در احیای یک بنای تاریخی برای کاربری نوین، و چه در خلق دکوراسیون داخلی یک فروشگاه زنجیره‌ای، ردپایی از احترام به گذشته و هوشمندی در مواجهه با حال و آینده را به نمایش بگذارد. ما معتقدیم فضاها، حافظ خاطرات هستند و طراحی خوب، می‌تواند این خاطرات را گرامی بدارد و در عین حال، زمینه‌ساز خلق روایت‌های جدید باشد.
آیا تا به حال به روح یک ساختمان قدیمی توجه کرده‌اید؟ به دیوارهایی که می‌توانند حرف بزنند؟ کدالی اینجاست تا به این صداها گوش دهد و به آن‌ها جان دوباره ببخشد. از پروژه‌های فرهنگی گرفته تا فضاهای تجاری و اداری روزمره.
برای کشف نمونه‌های عینی از تلفیق میراث فرهنگی با طراحی نوین در کارنامه کدالی، و برای مشاوره در زمینه طراحی دکوراسیون اداری، طراحی داخلی مغازه و فروشگاه، طراحی رستوران و کافه، طراحی ویلا و فضای مسکونی و پروژه‌های احیای بناهای تاریخی، از راه‌های زیر با ما در ارتباط باشید:
• مراجعه به سایت: حتماً از سایت ما دیدن کنید تا با پروژه‌ها و توانمندی‌های کدالی بیشتر آشنا شوید: https://www.codalico.com/
• تماس تلفنی: کارشناسان ما آماده پاسخگویی به سوالات و تنظیم وقت مشاوره هستند.
o تلفن ثابت: ۰۲۱۲۲۰۱۲۵۵۰
o تلفن همراه: ۰۹۱۲۵۳۰۴۳۰۰
• مراجعه حضوری: برای گفت‌وگویی رو در رو و ارائه ایده‌هایتان، به آدرس ما سر بزنید:
o آدرس: تهران، خیابان ولیعصر، نبش خیابان روانپور، برج جم، طبقه ۶، واحد ۲
اجازه دهید کدالی، همراه شما در خلق فضاهایی باشد که گذشته را ارج می‌نهند، حال را زیبا می‌سازند و آینده را نوید می‌دهند. فضاهایی که داستان می‌گویند، داستان شما و داستان ما.
خرید سیستم صوتی سالن: راهنمای جامع برای انتخاب هوشمندانه و تجربه‌ای خاطره‌انگیز خرید سیستم صوتی…
----------------------------بزرگترین سالن سینمای ایران: گنجینه‌ای مدرن در قلب سینمای کشور بزرگترین سالن سینمای ایران: تجربه‌ای…
بهترین سالن سینمای ایران: سفری به قلب رویای سینمایی (با معرفی خدمات کدالی) بهترین سالن…
عکس سالن سینمایی: جادوی ثبت لحظات تماشا برای جذب مخاطب و ارتقای تجربه (مقاله جامع…
عنوان اصلی بهترین اتاق گیمینگ ایران: طراحی رویایی، تجربه حماسی پاراگراف معرفی شرکت کدالی (با…
اتاق سینمای خانگی رویایی شما: از رویا تا واقعیت با طراحی حرفه‌ای معرفی کدالی: خالق…